Ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε μία δήλωση που υποστήριξε ότι θα έπρεπε να σταματήσει η μισθοδοσία σε πενήντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας σκηνοθετημένο γέλιο και αντίκτυπο. Αυτό έχει δύο διαστάσεις: πρώτον, υποδηλώνει ότι θεωρεί πως αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται χωρίς να εργάζονται αναλογικά με την αξία τους· και δεύτερον, ακουμπάει στις σχέσεις εργασίας και αξιοκρατίας που διέπουν το κόμμα.
Η Ολγα Γεροβασίλη αντέτεινε πως είναι μάλλον παράλογο να κατηγορεί ο Κασσελάκης τη χρηματοδότησή τους τη στιγμή που εκείνος δεν είχε αποκαλύψει τα δικά του οικονομικά και επαγγελματικά δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά, η ανησυχία γύρω από την οικονομική εξάρτηση των στελεχών του κόμματος και η βιωσιμότητα αυτού του μοντέλου παραμένει.
Είναι προφανές ότι τα κόμματα μπορεί να έχουν έμμισθους συνεργάτες, ωστόσο είναι περίεργο να θεωρούνται μη επιλήψιμες οι σχέσεις τους με την αγορά εργασίας, όπως συμβαίνει σε άλλες πολιτικές οργανώσεις. Αν σκεφτούμε ότι ένα κόμμα με τα οικονομικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως εργοδότης για αρκετούς, το ερώτημα είναι πώς μπορεί να υπάρξει διαχείριση και εξορθολογισμός των οικονομικών του.
Η καχυποψία και η αβεβαιότητα στη στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επιχειρηματικές πρακτικές που προσπαθούν να εισαχθούν, απαιτούν εξετάσεις που ξεπερνούν τις προσωπικές φιλοδοξίες του Κασσελάκη. Είναι ουσιαστικότερο να επιβεβαιωθεί ότι η οργανωτική αλλά και η πολιτική κατεύθυνση του κόμματος είναι το πραγματικό διακυβευόμενο, περισσότερο από την προσωπική ιδιοτέλεια του ενός.
Πηγή: kathimerini.gr