Η Μνήμη και οι Γεύσεις της Αρακλειάς: Μια Ιστορία Ζωής και Παράδοσης
Η ζωή στην Αρακλειά άλλοτε ήταν γεμάτη κόσμο και ζωντάνια. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, όταν πηγαίναμε σχολείο με τριάντα πέντε παιδιά σε κάθε τάξη. Τώρα, οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν μειωθεί στους 80, και τα παιδιά φεύγουν για να σπουδάσουν σε άλλα νησιά. Παλαιότερα, το νησί είχε άλλον χαρακτήρα. Μέναμε στο νησί για αρκετό καιρό, αλλά όταν ήρθε η ώρα τα παιδιά μας να πάνε σχολείο, αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Τώρα, μένω εδώ από τον Φεβρουάριο και, αν θέλει ο Θεός, θα φύγω τον Νοέμβριο.

Η οικογένειά μου είναι μεγάλη. Τη μάνα μου την πήρε ο πατέρας μου σε νεαρή ηλικία και απέκτησαν έξι παιδιά. Ο πατέρας μου, καπετάνιος με καΐκια, μας μετέφερε στην Αρακλειά με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Θυμάμαι τις μοναδικές συνταγές που μας έμαθε. Για παράδειγμα, το γεμιστό κατσικάκι, μια μικρασιάτικη συνταγή, που ετοίμαζε μεθοδικά. Οι παραδόσεις μας εδώ στο νησί περιλαμβάνουν σπιτικά ζυμαρικά βρασμένα σε γάλα και καραβόλους στιφάδο.

Δεν λείπουν οι παρέες και τα τραπέζια. Είμαι μαθημένη να φιλοξενώ κόσμο και φέτος το Πάσχα είχα δώδεκα άτομα στο σπίτι μου. Μαγείρεψα εννιάμισι κιλά κατσίκι και όλοι οι ανιψιοί και γιοι μου με τις οικογένειές τους συγκεντρώθηκαν. Οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά οι κεφάτες στιγμές με φίλους και οικογένεια παραμένουν. Παλιά, ο άντρας μου όποτε γύριζε από τη θάλασσα, σπίτι γέμιζε κόσμο. Μαγείρευα φρικασέ κατσικάκι, καραβόλους και άλλα παραδοσιακά φαγητά.

Και τώρα, αν έρθει κόσμος, φροντίζω να τους περιποιηθώ με όλα τα παραδοσιακά πιάτα. Αν κοιτάξετε γύρω σας, θα δείτε ότι οι συνταγές μας και οι παραδόσεις διατηρούνται, ακόμα κι αν η ζωή τριγύρω αλλάζει. Στις τελευταίες μου επισκέψεις στην Αθήνα αναρωτιέμαι: «Τι να πάω να κάνω εκεί;».

Πηγή: kathimerini.gr