Το γκαράζ του είναι περισσότερο ένα μουσείο της αυτοκίνησης παρά ένας απλός αποθηκευτικός χώρος. Στο μικρό γραφείο που έχει στήσει στον χώρο, περιγράφει το πάθος του για τα αυτοκίνητα σε συνδυασμό με τις ανέκδοτες ιστορίες που τα συνοδεύουν. «Όταν ήμουν πέντε χρονών, όσο ο πατέρας μου έκανε ένα τηλεφώνημα σε ένα περίπτερο, σκαρφάλωσα στη θέση του οδηγού και είπα στη μητέρα μου: “Κοίτα τι κάνει ο μπαμπάς και βάζει μπροστά το αυτοκίνητο”. Έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για τα αυτοκίνητα», διηγείται.
Ανάμεσα στους θησαυρούς του, ξεχωρίζει μια Stutz Model M του 1929, ένα «θηρίο» 126 ίππων που προτού καν μιλήσουμε για την ταχύτητα, αναδεικνύει την ιστορία της, ενώ η διαφορετική δομή του cruise control της αφήνει εντύπωση. «Ο πρώτος ιδιοκτήτης της είχε εμπλακεί σε επικίνδυνες υποθέσεις, και η ζωή του έληξε με βίαιο τρόπο», λέει ο Φωτεινόπουλος, προσθέτοντας ότι με την αγορά του αυτοκινήτου του δόθηκε και βιβλίο σχετικά με την ιστορία του.
Η καθημερινή του επαφή με τα αυτοκίνητα είναι ουσιαστική, αφού δεν τα θεωρεί μουσειακά αντικείμενα, αλλά οχήματα που μπορούν να κυκλοφορήσουν κανονικά. «Πλησιάζοντας στην Καβάλα, κάτι μου μύριζε. Κατάλαβα ότι η Dodge που οδηγούσαμε είχε πιάσει φωτιά. Ευτυχώς, είχα προμηθευτεί τρεις πυροσβεστήρες», θυμάται ένα περιστατικό από ένα ράλι ιστορικών αυτοκινήτων.
Η δουλειά του απαιτεί κόπο και χρήμα, αλλά περισσότερο από όλα, χρειάζεται μεράκι και αγάπη για αυτό που κάνει. Ο Τάκης Φωτεινόπουλος αποδίδει πολλές από τις γνώσεις του στον πατέρα του, ο οποίος υπήρξε μηχανικός και οδηγός αγώνων. Η πιο ευχάριστη στιγμή των επισκέψεών μας ήταν όταν ο γιος του τον κάλεσε να δανειστεί ένα αυτοκίνητο από τη συλλογή του. Είναι φανερό ότι για κάποιες οικογένειες τα αυτοκίνητα είναι κάτι περισσότερο από λαμαρίνες· είναι πάθος.
Πηγή: kathimerini.gr