Ο «Ταχυδρόμος» δεν είναι απλώς ένα βιβλίο· είναι μια προκήρυξη, με ρητορική που προκαλεί και διατυπώνει ερωτήματα για τη φύση των Συνταγμάτων στη Γερμανία: «Τι είναι τα Συντάγματα στη Γερμανία; Τίποτ’ άλλο παρά άχυρα απ’ όπου οι ηγεμόνες έχουνε αλωνίσει τους σπόρους για τον εαυτό τους». Αυτό το κείμενο αντηχεί, περισσότερο από ποτέ, στους καιρούς μας.
Η γραφή του Μπίχνερ χαρακτηρίζεται από αιχμηρές και αποσπασματικές παρατηρήσεις, που θυμίζουν σφηνωμένα κομμάτια γυαλιού, φτιαγμένα κυρίως από την καθημερινότητα και τις εμπειρίες του. Η σκέψη του ήταν πάντα απέναντι στην exousia, κι έδειξε τη δυσπιστία που πρέπει να έχουμε απέναντι στην εξουσία. Ήταν μόλις 21 ετών όταν συνέταξε το φυλλάδιο της «Eσης», και παρά το νεαρό της ηλικίας του, τα γραπτά του έχουν μια δύναμη που δύσκολα βρίσκεις αλλού.
Η διαδικασία του γράψιμου για τον Μπίχνερ ήταν ενορχηστρωμένη όπως οι προφητείες των ποιητών: η απελπισία διαμορφώνει τη γραφή του, απεικονίζοντας μια σκληρή πραγματικότητα. Διαβάζοντας τις λέξεις του, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν κόσμο που καταρρέει, εκεί που τα πάντα είναι αβάσταχτα και ταυτοχρόνως τόσο ποιητικά που μοιάζουν να συνυπάρχουν.
Πώς, όμως, ένα κείμενο που περιλαμβάνει λίστες φόρων και αφορισμούς μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο πολιτικό και ποιητικό; Ίσως επειδή αυτό ακριβώς είναι: μια ωμή αλήθεια. Καθώς διαβάζω τις φράσεις του, η αντίφαση που αναδεικνύεται στα λόγια «Ο ιδρώτας από το κορμί μας είναι το αλάτι των πλουσίων» μοιάζει με μια κρυμμένη ομορφιά μέσα στην κακοπιστία της ζωής.
Ο Μπίχνερ συνέχισε να λειτουργεί ως φωνή των καταπιεσμένων, και με το παραπάνω το κείμενο του διέσωσαν οι υπονόμοι της ιστορίας, με τους θησαυρούς να κρύβονται στις μπότες ή στις φόδρες των ρούχων. Σήμερα, διαβάζοντας το έργο του, νιώθεις την ανάγκη να αμφισβητήσεις, να εναντιωθείς, και να επαναστατήσεις. Η αλήθεια παραμένει: η γραφή του υπερβαίνει την εποχή του και μας διδάσκει την αξία του αγώνα.
Πηγή: kathimerini.gr