Η κατάκτηση του διαστήματος ήταν ένα μεγάλο όνειρο του ανθρώπου.
Εκατομμύρια ώρες περνούσαν οι άνθρωποι κοιτάζοντας τα αστέρια και λαχταρώντας να αγγίξουν το φεγγάρι, τότε που το μόνο εργαλείο που είχαν στη διάθεσή τους ήταν τα δυο τους μάτια και ατέλειωτη υπομονή για να παρατηρούν το νυκτερινό ουρανό.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το όνειρο αυτό φάνηκε πως μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Η τεχνολογία των πυραύλων -και των καυσίμων τους- είχε εξελιχθεί τόσο ώστε μπορούσε να εγγυηθεί την ασφαλή εκτόξευση και την υπερνίκηση της γήινης βαρύτητας, κι έτσι ένα διαστημικό σκάφος θα μπορούσε (πάντα υποθετικά) να μπει σε τροχιά γύρω από τη Γη, κι αν όλα πήγαιναν καλά στο κοντινό μέλλον ο άνθρωπος θα μπορούσε να πατήσει στο φεγγάρι, ένα βήμα που μέχρι τότε ανήκε στη σφαίρα του φανταστικού.
Η πρωτοπόρος Κριστίν Ντάρντεν
Το όνειρο της κατάκτησης του διαστήματος επηρέασε μια ολόκληρη γενιά στις ΗΠΑ. Σ’ αυτή τη γενιά ανήκε και η Κριστίν Ντάρντεν, που γεννήθηκε το 1942 στη Βόρεια Καρολίνα, και σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Χάμπτον, το «μαύρο πανεπιστήμιο» όπως λεγόταν, αφού παραδοσιακά φοιτούσαν Αφρό-Αμερικανοί φοιτητές.
Η Κριστίν αποφοίτησε αριστούχος το 1962, συμμετείχε στους αντί-ρατσιστικούς αγώνες των φοιτητών, και δίδαξε μαθηματικά για ένα μικρό διάστημα σε κολέγιο. Το 1965, έγινε βοηθός ερευνών στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια στον τομέα της φυσικής των εφαρμογών αεροζόλ, ενώ το 1967, άρχισε να διδάσκει μαθηματικά στο ομώνυμο πανεπιστήμιο.
Την ίδια χρονιά (1967) η Κριστίν Ντάρντεν προσλήφθηκε στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, την έδρα της NASA, ως επεξεργαστής μαθηματικών δεδομένων, και σύντομα κατέληξε να είναι ένα «ανθρώπινο κομπιούτερ» κάνοντας χιλιάδες υπολογισμούς και λύνοντας χιλιάδες αλγεβρικές εξισώσεις κάθε μέρα. Τα κομπιούτερ δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί, και όλοι οι υπολογισμοί γίνονταν στο χέρι, με μόνη βοήθεια έναν απλό «κανόνα μηχανικού». Σε μικρό χρονικό διάστημα, άρχισε να γράφει προγράμματα για κομπιούτερς.
Το 1973, η Ντάρντεν προάχθηκε σε μηχανικό αεροναυπηγικής, από τον επιβλέποντα καθηγητή της Τζον Μπέκερ, και οι ανακαλύψεις της πάνω στη μείωση του ηχητικού φορτίου όταν το διαστημόπλοιο έσπαγε το «φράγμα του ήχου», βοήθησαν στην εκρηκτική πρόοδο της αεροδυναμικής και της αεροναυπηγικής. Έτσι, το 1983, η Ντάρντεν ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Ηγέτιδα της Sonic Boom Team
Το 1989, η Κριστίν Ντάρντεν ηγήθηκε πλέον της ομάδας Sonic Boom Team, που ερευνούσε τρόπους να μειώσει τα αρνητικά ηχητικά στοιχεία από το σπάσιμο του «φράγματος του ήχου», που είχαν σαν αποτέλεσμα την «ηχητική μόλυνση» και την επιβάρυνση της «διαστρωμάτωσης του όζοντος». Η Ντάρντεν, δημοσίευσε τουλάχιστον 50 επιστημονικά άρθρα για την «υπερηχητική ροή», και για την πρόβλεψη και μείωση των υπερηχητικών εκρήξεων, ενώ σχεδίασε και μια σειρά από πτέρυγες διαστημοπλοίων, που βοηθούσαν στη βελτίωση των υπερηχητικών διαστημικών πτήσεων.
Τον Μάρτιο του 2007, η Ντάρντεν συνταξιοδοτήθηκε από τη NASA, ως διευθύντρια του «Office of Strategic Communication & Education». Έλαβε πολλά βραβεία και διακρίσεις για το επιστημονικό της έργο, όπως: το βραβείο «Technical Achievement Award» (1985), το βραβείο «Candance Award» (1987), από τον γυναικείο όμιλο μαύρων γυναικών «National Coalition of the 100 Black Women», διακρίσεις από το Πανεπιστήμιο Χάμπτον, Πανεπιστήμιο Βόρειας Καρολίνας (2018), από το Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον (2019), ενώ τιμήθηκε και με το «Χρυσό Μετάλλιο του Κονγκρέσου» (2019). Τη χρονιά αυτή, 2021, θα είναι η τιμώμενη ομιλήτρια του επιστημονικού φεστιβάλ, «MathFest 2021».
Τα μαύρα κορίτσια – «κομπιούτερ»
Η επιτυχία της Κριστίν Ντάρντεν, έγινε αφορμή να φωτιστεί μια σκοτεινή ιστορία της αμερικανικής επιστημονικής κοινότητας. Πρόκειται για τα «ανθρώπινα κομπιούτερ» της NASA, μια ομάδα μαύρων κοριτσιών που είχαν σπουδάσει μαθηματικά και δούλευαν (από το 1935 που προσλήφθηκαν) στην λεγόμενη περιοχή «West Area Computers», ξεχωριστά από τους υπόλοιπους λευκούς επιστήμονες της NASA, διότι στη Βιρτζίνια και στο Λάνγκλεϊ, ίσχυαν οι φυλετικοί νόμοι έως το 1964, όταν επιτέλους καταργήθηκε μετά από αγώνες, ο ρατσιστικός νόμος «Jim Crow Law».
Η ομάδα των κοριτσιών αυτών, από το 1940 ήδη, είχε αρχίσει να αποκτά τον ευφημισμό «ανθρώπινα κομπιούτερ», καθώς οι μαθηματικοί υπολογισμοί τους ήταν απολύτως απαραίτητοι σε όλα τα πτητικά πλάνα της NASA. Όλα τα δεδομένα αναλύονταν λεπτομερώς, και εκατομμύρια μαθηματικές εξισώσεις γίνονταν στο χέρι και καταγράφονταν σε ατέλειωτα φύλλα χαρτιού, προκειμένου να υπολογιστούν επακριβώς, οι τροχιές που έπρεπε να διαγράψουν τα διαστημόπλοια. Οι γυναίκες αυτές, έγιναν θρύλος στη διαστημική ιστορία των ΗΠΑ, αφού δεν έκαναν το παραμικρό λάθος, και αρκετές από αυτές στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έγιναν μηχανικοί αεροναυπηγικής και αεροπλοΐας δουλεύοντας σε αμέτρητα διαστημικά προγράμματα της NASA.
Πηγή: gargalianoionline.gr